آوای سروش

یک زمان گفتم به خود : خاموش باش

لب فرو بند از سخن ها ، گوش باش 

ناگهان از جان من بر شد خروش :

" هان! منم پژواک آوای سروش "

من نی خاموشم و آوا از اوست 

قطره ناچیزم و دریا از اوست 

آنکه می گوید : بگو ، خود دیگریست 

باده از ساقی و از من ساغرست

صید شعرم او بود ، صیاد من 

داند آنکه بشنود فریاد من ...

شاعر : مهدی سهیلی